پرش به محتوا
پرسیاوشان
نام های دیگر: شعرالکاب، شعرالجبال
ماهیت: پرسیاوشان گونه ای سرخس چندساله است که گل و تخم ندارد.
اجزای مورد استفاده و مشتقات: ساقه و برگ.
طبیعت: درجه اول گرم و خشک.
نفع خاص:
نزله، ایجاد اسهال سودا و بلغم و صفرا.
افعال و خواص:
پرسیاوشان، ملطف، مفتح، مجفف، منضج، مدر حیض، مدر بول، محلل غدد سفت و قابض ضعیف است.
شربت پرسیاوشان مفرح و مقوی قلب است.
پرسیاوشان ، رطوبت رحم را بند می آورد ؛ جفت و مشیمه را پس از زایمان اخراج می کند و برای کچلی ، ذات الجنب ، ذات الریه ، سنگ مثانه ، یرقان و درد سینه مفید است.
نوشیدن جوشانده پرسیاوشان ریه ها را از اخلاط غلیظ پاک می کند.
خوردن و ضماد پرسیاوشان ، برای گزیدگی سگ ، حشرات موذی و مار نافع است.
بخور جوشانده آن ، تب را بهبود می بخشد.
ضماد پرسیاوشان برای جوش های چرکی مفید است.
ضماد پرسیاوشان با گل محمدی ، ورم را تحلیل می برد.
تمریخ خاکستر پرسیاوشان با سرکه و روغن زیتون ، به درمان داءالثعلب و داءالحیه کمک می کند.
ضماد خاکستر پرسیاوشان ، ریشه مو را تقویت می کند.
مقدار مصرف:
برگ و ساقه آن از یک ماشه تا دو توله؛ جوشانده برگ و ساقه آن از ده ماشه تا پنج توله.
مضرات:
برگ و ساقه آن برای طحال؛ جوشانده برگ و ساقه آن برای کلیه.
مصلحات و تدابیر:
مصطکی و گل بنفشه و روغن گل بنفشه برای طحال؛ کتیرا برای کلیه.
